Brak sił

Chciałam dodać dzisiaj popołudniu nowego posta, ale Andrey przyszedł i jakoś o tym zapomniałam. Pamiętam, że zaczęłam pisać, jak to jest dzisiaj perfekcyjnie. I w sumie miałam racje, dzisiaj przez prawie cały dzień było perfekcyjnie. Po szkole poszłam z Andreyem na miasto, a później on przyszedł do mnie do domu. Oglądaliśmy lola, pogadaliśmy, potuliliśmy się, na prawdę szczerze pogadaliśmy. Po prostu cudownie. Aż się dziwiłam, że jest tak dobrze. No, ale oczywiście nic nie trwa wiecznie. Coś musiało się zepsuć. Pod koniec dnia, kiedy Andrey ode mnie wychodził (gdzieś o 22). Po prostu nie cierpię, jak podnosi na mnie głos. Nawet jeżeli bardzo lekko go podniesie, czyli nie będzie krzyczeć tylko trochę głośniej powie, żeby zaakcentować. Po prostu nienawidzę kiedy tak robi... Na początku w ogóle czegoś takiego nie było. Później jak zaczęło się pojawiać, po prostu zaczynałam krzyczeć jeszcze bardziej i ja miałam ostatnie słowo. A teraz? Teraz nie mam już sił. Nie mam już na nic sił. To na prawdę dziwne uczucie. Po prostu mnie to już znudziło, ignoruję to wszystko... Jakoś mi obojętne... Brakuje mi tych czasów kiedy dopiero się z nim poznałam. Byliśmy tacy idealni, pokazywaliśmy tylko nasze najlepsze strony. Teraz już tak nie jest, jest zupełnie inaczej. Wiem, że wszystkie pary mają swoje lepsze i gorsze dni. A ja nawet nie wiem, do których mam zaliczyć ten dzisiejszy. U nas nie ma czegoś takiego, że jest normalnie. Normalna para, normalny związek. U nas musi być albo super albo zjebanie. Mamy takie wahania nastrojów jakbyśmy 24 na dobe okres mieli. Nie ważne... Niżej zamieszczam zdjęcie z jesieni, kiedy jeszcze wszystko było perfekcyjne... Czuję się NAJGORZEJ. Bitches love me w głośnikach, cześć... +Chciałam jeszcze podziękować za wszystkie pozytywne i ciepłe komentarze z Waszej strony. Na prawdę miło się to czyta, zawsze podnosicie mnie na duchu w trudnych chwilach. Wielkie dzięki!